เช้าวันนี้เนี่ยก็เป็นเช้าวันที่ 2 ของทริป "ตะลุยเมืองชล ค้นหาของกิน ถิ่นห้ามพลาด"  ของพิมกับคุณสามีแล้วนะคะ 

เช้านี้เนี่ยพิมมีแพลนว่าจะไปดูเค้าเผาข้าวหลาม ซึ่งเป็นหนึ่งในของดีเมืองชลกันที่ร้านแม่นิยม ซึ่งอยู่หลัง ม. บูรพา บางแสนอ่ะค่ะ   (แพลนมาตั้งแต่ 1 เดือนก่อนมาแหละ ^^)   คือพิมน่ะเป็นคนชอบกินข้าวหลามนะคะ   แต่ไม่เคยรู้เลยว่าข้าวหลามเค้ามีขั้นตอนในการทำยังไง มีการเผายังไง   แล้วพอได้รู้มาว่ายังคงมีร้านนึง ก็คือ ร้านแม่นิยมนี่แหละค่ะ   ที่เค้ายังคงทำไปเผาไปขายไป แล้วเปิดให้คนทั่วไปเข้าไปชมวิธีการทำวิธีการเผาได้     พิมก็เลยเกิดความสนใจ และอยากลองไปดูด้วยตาตัวเองสักครึ่งนึงนะคะ 

แต่ด้วยความที่เตาแรกเค้าจะเริ่มเผากันตอนประมาณตี 4 และในการเผา 1 รอบจะใช้เวลาถึง 3-4 ชม.   เพราะงั้นถ้าจะไปดู ไปถ่ายรูป หรือไปศึกษา ก็ต้องไปถึงร้านแม่นิยมสักประมาณไม่เกินตี 5 อ่ะค่ะ ^^"   ซึ่งพอเห็นตัวเลขเวลาแล้ว  พิมก็แอบคิดในใจว่าแล้วพิมจะตื่นไหวไหมน๊าาาา    คือตอนแรกนี่ลังเลสุด ๆ เลยนะคะ     แต่พอมาคิดอีกทีไหน ๆ มาถึงชลบุรีแล้ว  และพิมก็อยากเห็นขั้นตอนการทำข้าวหลามมานานแล้ว  เพราะงั้นตื่นเร็วกว่าปกติสัก 3-4   ชม.  ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ...... สบายๆ  ค่า  (ฮ่าๆ) 

พูดถึงข้าวหลามแม่นิยมแล้ว  พิมเชื่อว่าหลายคนน่าจะเคยได้ยินชื่อกันมาบ้าง โดยเฉพาะคนที่ไปชลบุรีบ่อย ๆ หรือยู่ชลบุรีนะคะ  .... ข้าวหลามแม่นิยมเนี่ยเป็นข้าวหลามที่เริ่มขายมาตั้งแต่สมัยจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์อ่ะค่ะ  โดยแต่เดิมคุณยายนิยม (เจ้าของร้าน ตอนนี้อายุกว่า 80 ปีแล้ว) จะเผาข้าวหลามที่บ้าน  แล้วนำไปขายที่ตลาดหนองมนนะคะ   ซึ่งในยุคนั้นเนี่ยก็จะมีคนมาขายข้าวหลามแค่ไม่กี่เจ้าเท่านั้นเองอ่ะค่ะ  แต่ต่อมาภายหลังด้วยความที่อยากให้ลูกค้าได้กินข้าวหลามแบบสดใหม่  คุณยายก็เลยกลับมาขายที่บ้านแทน  โดยจะทำการเตรียมข้าวหลามที่หลังบ้าน แล้วข้ามเอาไปเผาตรงที่ว่างฝั่งตรงข้ามบ้าน จากนั้นก็เอากลับมาวางขายที่หน้าบ้านนะคะ   ^_^

ซึ่งเสน่ห์ของข้าวหลามแม่นิยม นอกจากความสดใหม่ที่แบบเผาไปขายไปแล้ว  ก็คือ ของกรรมวิธีในการเผาอ่ะค่ะ โดยข้าวหลามแม่นิยมเป็นข้าวหลามเจ้าเดียวในจังหวัดชลบุรี ที่ยังทำการเผาด้วยฟืนจากกาบมะพร้าวตามวิธีการเผาแบบโบราณนะคะ    ซึ่งเจ้าสิ่งนี่แหละที่กลายเป็นเสน่ห์ให้ข้าวหลามแม่นิยม ได้รับความนิยมตลอดมาอ่ะค่ะ  ^_^ 

กรรมวิธีในการทำข้าวหลามของแม่นิยม  จะเริ่มต้นจากการนำกระบอกไม้ไผ่มาตัดให้เป็นท่อนสั้นตามความต้องการก่อนนะคะ    ซึ่งไม้ไผ่ที่จะนำมาใช้ทำเป็นกระบอกข้าวหลามเนี่ย  คุณยายนิยมบอกว่าเมื่อก่อนจะใช้เป็นไผ่สีสุก เพราะเป็นไผ่ชนิดเดียวที่มีเยื่อข้างใน   แต่ในปัจจุบันด้วยความที่ไผ่สีสุกเริ่มหายาก  ก็เลยมีการปรับเปลี่ยนมาใช้เป็นไผ่ทั่ว ๆ  ไป อย่างไผ่ตรง  ไผ่ป่าแทนอ่ะค่ะ   ซึ่งไผ่พวกนี้คุณยายก็จะรับซื้อมาจากชาวบ้านแถวกาญจนบุรีนะคะ 

และเมื่อตัดไผ่เป็นท่อนเรียบร้อยแล้ว  คุณยายก็จะเอาข้าวเหนียวที่แช่น้ำไว้จนนุ่มแล้ว พร้อม ๆ กับถั่วดำ หรือบางทีก็เป็นมะพร้าวอ่อน เผือก  มากรอกใส่กระบอกที่เตรียมรอไว้อ่ะค่ะ

จากนั้นคุณยายก็นำกระบอกไปปักลงบนดินตรงจุดที่จะใช้ที่เผาเผาข้าวหลาม   โดยปักให้มีความลึกประมาณ 2 นิ้ว และเรียงกันเป็นแถวตามแนวยาวนะคะ   เสร็จแล้วคุณยายก็จะค่อย ๆ เทน้ำกะทิใส่ลงไปในแต่่ละกระบอก   แล้วก็เริ่มจุดไฟเพื่อเผาข้าวหลามอ่ะค่ะ 

สำหรับวัสดุที่นำมาใช้เป็นเชื้อเพลิงในการเผาข้าวหลาม   คุณยายเล่าให้ฟังว่า หลักๆ  ก็จะใช้เป็นกาบมะพร้าวที่เป็นกาบแข็ง ๆ นะคะ     โดยข้าวหลาม 1 ชุด  เนี่ย จะใช้เวลาในการเผาประมาณ 3-4 ชม.  ขึ้นอยู่กับขนาดกระบอกและปริมาณข้าวเหนียวที่อยู่ในกระบอกอ่ะค่ะ    โดยในระหว่างการเผา ไม่ใช่ว่าแค่จุดไฟแล้วก็จบนะคะ   แต่จะต้องคอยดูความแรงของไฟตลอดเวลา  หากไฟแรงเกินก็จะต้องคอยเขี่ยถ่านออก และหากไฟอ่อนเกิน ก็จะต้องคอยเขี่ยถ่านให้เข้าไปใกล้ ๆ กระบอกด้วยอ่ะค่ะ   ^_^ 

และเมื่อข้าวหลามสุกดีแล้ว  ก็ไม่ใช่ว่าจะหยิบขึ้นมาวางขายได้เลยนะคะ แต่จะต้องเอาไปล้างทำความสะอาดและเช็ดให้แห้งก่อน ถึงจะเอามาขึ้นมาวางที่หน้าร้านได้อ่ะค่ะ 

ปัจจุบันข้าวหลามป้านิยมราคาเริ่มต้นอยู่ที่กระบอกละประมาณ 25-30 บาท  ซึ่งเมื่อเทียบกับขั้นตอนในการทำ  รสชาติ ความหอม และปริมาณข้าวหลามในกระบอกแล้ว พิมว่าเป็นราคาที่ถูกมากๆ เลยอ่ะค่ะ  เพราะงั้นแล้วใครที่ชอบข้าวหลามแบบพิม ผ่านมาแถวบางแสน อย่าลืมแวะซื้อข้าวหลามแม่นิยมไปชิมกันนะคะ ^_^ 

จากร้านแม่นิยม  เหลือบตาดูนาฬิกาก็ปาเข้าไปเกือบ 8 โมงแล้วอ่ะค่ะ   ตอนแรกพิมคิดว่าจะไปหาอะไรกินเป็นมื้อเช้าก่อนที่จะกลับโรงแรมนะคะ   (ที่โรงแรมไม่มีมื้อเช้าจ้า)   แต่เอาเข้าจริงอาจจะเพราะว่ามันยังเช้าเกิน  พิมก็เลยไม่ค่อยรู้สึกหิวเท่าไหร่อ่ะค่ะ  ก็เลยตัดสินใจกลับไปที่โรงแรมก่อนดีกว่า เพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  แล้วค่อยเช็คเอ้าท์ออกมาหาข้าวกิน ..... น่าจะดีกว่านะคะ 

แล้วหลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และพักสายตากันไปนิดนึงแล้ว  ประมาณสัก 10 โมงกว่าๆ  พิมก็ได้ฤกษ์เช็คเอ้าท์ออกมาจากโรงแล้วเพื่อไปหาข้าวมื้อเช้ากินแล้วอ่ะค่ะ  ^_^ 

 

จากโรงแรม .... จุดหมายสำหรับมื้อเช้าของพิม อยู่ที่ร้านป้าอ่อนกอกก๊วน ที่อยู่ภายในตัวเมืองจังหวัดชลบุรีนะคะ 

ร้านป้าอ่อนกอกก๊วน เป็นร้านอาหารตามสั่งสไตล์บ้าน ๆ ที่อยู่ใกล้กับศาลเจ้าโจวซือกงและปุนเถ้ากงอ่ะค่ะ  (สามารถจอดรถในบริเวณศาลเจ้าได้เลยนะคะ)   ... จริง ๆ ก่อนหน้านี้พิมไม่เคยรู้จักร้านป้าอ่อนมาก่อนเลยนะคะ  จนกระทั่งวันนึงเมื่อราว 6-7 เดือนที่แล้ว ขณะที่พิมกำลังนั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับจังหวัดชลบุรี ว่าถ้ามาชลบุรีจะไปกินอะไรดี  พิมก็ไปเจอกับกระทู้รีวิวร้านอาหารของร้านป้าอ่อนโดยบังเอิญอ่ะค่ะ  ซึ่งจากรูปที่คนเค้าไปกินแล้วถ่ายมารีวิว  (เป็นคนพื้นที่ ๆ เป็นขาประจำร้านป้าอ่อน)   ก็ทำให้พิมตัดสินใจว่าสักวันพิมจะต้องมากินข้าวที่ร้านป้าอ่อนให้ได้นะคะ ^_^ 

ร้านป้าอ่อนถึงจะเป็นร้านอาหารตามสั่ง แต่เอาจริงก็จะมีเมนูตามสั่งไม่มากนักอ่ะค่ะ  หลัก ๆ ก็จะมีแค่ข้าวผัด ผัดผงกะหรี่ ผัดกะเพรา ผัดกระเทียมพริกไทย อะไรประมาณนี้นะคะ   แต่ถึงร้านป้าอ่อนจะมีเมนูให้สั่งอยู่แค่ไม่กี่เมนู   ชาวบ้านแถวนี้ก็นิยมมาทานอาหารที่ร้านป้าอ่อนกันมากมายเลยค่ะ  ไม่ว่าจะมากินที่ร้าน หรือสั่งไปเป็นอาหารกล่อง   เพราะทีเด็ดของร้านป้าอ่อนไม่ใช่อยู่ที่จำนวนเมนูนะคะ  แต่อยู่ที่อาหารทะเลสด ๆ  ไม่ว่าจะเป็นกุ้งสด หมึกสด กั้ง หอยเชลล์ เนื้อปู  ไข่ปู ที่ป้าอ่อนคัดสรรเอามาใช้เป็นวัตถุดิบอ่ะค่ะ   ^_^ 

สำหรับอาหารที่พิมสั่งมาทานในวันนี้  ใจจริงพิมก็อยากจะลองหลายๆ  อย่างเลยนะคะ  แต่ด้วยความที่แต่ละจานมีปริมาณเยอะมาก (ดูเอาจากที่โต๊ะอื่นสั่ง)  และพิมก็แอบอิ่ม ๆ จากข้าวหลามเมื่อเช้าไปเกือบครึ่งกระเพาะแล้ว  มื้อนี้พิมก็เลยขอสั่งให้ตัวเองแค่จานเดียว คือ ผัดผงกะหรี่ทะเลราดข้าว และก็สั่งให้คุณสามีอีก 1 จาน คือ ผัดกะเพรารวมมิตรทะเลอ่ะค่ะ   

ซึ่งหลังจากได้ชิมแล้ว  ในเรื่องความสดและปริมาณของเนื้อสัตว์ พิมยกนิ้วให้เลยอ่ะค่ะ  เอาไป 100 เต็ม 100 เลยค่ะป้าอ่อน แบบว่าทั้งสดและเยอะจริงๆ   (เยอะขนาดพิมกินไม่หมดนะคะ  - -")    แต่ในส่วนของรสชาติ  ทั้งผัดกะเพราและผัดผงกะหรี่แอบติดหวานนิดนึงตามสไตล์คนชลบุรี   แต่ถ้าเหยาะน้ำปลาลงไปสักหน่อย   ก็โอเคเลยอ่ะค่ะ  ^_^

(คุณสามีกินน่าเอร็ดอร่อยมากกกกกกก)

จากร้านป้าอ่อน  หลังจากที่พิมกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ระหว่างเดินกลับไปยังที่จอดรถ  พิมก็เจอเข้ากับร้านกุยช่ายทอดสไตล์ชลบุรีร้านนึงนะคะ  ที่ตอนขาไปพิมไม่ทันสังเกตุ เพราะว่าร้านพี่เค้าปิดอยู่อ่ะค่ะ  ^^  (ร้านพี่เค้าเปิด 11 โมง อยู่ในซอยเดียวกับร้านป้าอ่อนเลย)    

ตอนแรกที่พิมเห็นป้ายว่าเค้าขายกุยช่ายทอดเนี่ย บอกตรง ๆ ว่าพิมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นะคะ  เพราะที่กรุงเทพฯ ก็มีกุยช่ายทอดเยอะแยะมากมาย  เอาเฉพาะที่ตลาดนัดตอนเย็นแถวบ้านพิมก็ 3 เจ้าเข้าไปแล้วอ่ะค่ะ (อันนี้ไม่นับกุยช่ายนึ่งนะคะ)     จนกระทั่งแว๊บบบบนึง พิมเห็นพี่เค้าหยิบแป้งขึ้นมาแผ่เป็นแผ่นบาง ๆ แล้วตักไส้กุยช่ายใส่ลงไป จากนั้นก็บีบแผ่นแป้งให้ติดกันจนได้เป็นลูกแป้งกลมๆ รี ๆ ยาวๆ   แล้วพี่เค้าก็เอาปทอดในน้ำมันร้อนจนกระทั่งสุกเหลืองกรอบทั่วทั้งชิ้น  .....  พิมถึงได้รู้ว่านั่นคือกุยช่ายทอดสไตล์ชลบุรี ซึ่งต่างจากกุยช่ายทอดที่พิมเคยกินมาทั้งชีวิตมากๆ เลยอ่ะค่ะ  ^_^ 

กุยช่ายทอดสไตล์ชลบุรี จะมีลักษณะเป็นกุยช่ายที่ตัวยาว ๆ รี ๆ สีเหลืองทองนะคะ  (บางร้านก็ตัวแบน ๆ บางร้านก็ตัวอ้วนกลม)  โดยกุยช่ายแบบนี้เนี่ย เค้าจะกินกับน้ำจิ้มสีแดงที่มีซอสพริกเป็นส่วนผสม และรสชาติออกเปรี้ยวๆ หวานๆ  ค่ะ    ซึ่งเท่าที่พิมได้ลองซื้อมาชิม 40 บาท  (6 ตัว)   รสสัมผัสของแป้งจะคล้าย ๆ เกี๊ยวซ่า แต่ไส้ข้างในก็จะเหมือนกุยช่ายตามปกติทั่วไปนะคะ  ....  สรุปแล้วก็อร่อย และเป็นอีกไอเทมนึงที่ถ้ามาชลบุรี  ก็ควรจะต้องลองมาชิมดูอ่ะค่ะ ^_^  

(มีขายหลายเจ้า  ตามที่พิมหาข้อมูลมา เค้าว่าเจ้าดั้งเดิมเค้าว่าอยู่แถวพนัสนิคม เป็นเจ้าที่ปัจจุบันทำส่งขายให้หลาย ๆ ร้าน   แต่เจ้าที่ขายมานานและอร่อยอีกเจ้านึง จะอยู่แถวเฉลิมไทยนะคะ) 

เนื่องจากว่าภารกิจของพิมในวันนี้  เน้นกินและเน้นช๊อปปิ้งของฝาก อาหารซะหน่อยเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นแล้วจากจากซอยก๊อกก๊วน จุดหมายถัดไปของพิมก็คือ สะพานราชนาวี ที่อยู่แถว ๆ  แหลมแท่นนะคะ ^^

หลายคนอาจจะสงสัยว่าเอ๊ะ พิมมาทำอะไรที่สะพานราชนาวี คืองี้ค่ะ  จากที่เมื่อหลายเดือนก่อนพิมไปเดินสะพานปลาอ่างศิลา แล้วก็มีน้องคนนึงถามพิมว่า พี่พิมไปเดินทำอะไรคะที่สะพานปลา เพราะถ้าพี่พิมจะซื้อกั้งซื้อปู    หนูแนะนำให้ไปที่แถวสะพานราชนาวีตรงแหลมแท่นดีกว่านะคะ  เพราะตรงนั้นแม้ชนิดปลาจะน้อย  แต่ความสดและราคานี่ดีงามสุดๆ  ...... พิมก็เลยเกิดความสนใจขึ้นมาอ่ะค่ะ   ^^

พูดถึงสะพานราชนาวีแล้ว  หลายคนที่เป็นนักท่องเที่ยวน่าจะรู้จักสะพานราชนาวีหรือแหลมแท่นในมุมมองของคนที่ชอบมายืนดูวิวทะเลสวย  มานั่งรับลมทะเลเย็นๆ หรือในมุมมองของคนที่ชอบมานั่งตกปลาตอนกลางคืนทำนองนั้นนะคะ   (พิมเคยดูเพื่อนๆ ในเฟส เค้ามานั่งตกปลาที่นี่ตอนกลางคืน ได้ปลาสาก ปลาอีโต้ตัวใหญ่ ๆ กันคนละหลายตัวเลยค่า)      แต่จะมีใครบ้างที่รู้ว่า แหลมแท่นเนี่ยก็เป็นอีกจุดนึงที่เพื่อน ๆ สามารถจะมาหาซื้ออาหารทะเลสด ๆ ได้นะคะ ^_^ 

ตอนแรกที่เพื่อนรุ่นน้องของพิมบอกกับพิมว่า อาหารทะเลที่นี่สดมาก.ก.กก.ก   พิมก็แอบสงสัยนะคะว่าจะสดสักแค่ไหนกัน   แต่พอได้ไปดูของจริง เอ่อ... สดจริงค่ะ   สดขนาดที่บางทีพิมไปดู  กุ้งก็ยังเด้งดึ๋ง ๆ  กั้งก็ยังดีดตัวไปมา  ปลาก็ยังตาพริบ ๆ  อยู่เลยนะคะ   ซึ่งที่สดขนาดนี้ได้ก็เพราะว่าพวกกุ้งปูปลาเหล่านี้  ชาวประมงที่เป็นคนแถว ๆ นี้ เค้าออกหากันเอง และเอากลับมาขายกันเอง โดยไม่ผ่านพ่อค้าคนกลาง  และไม่ผ่านการดองน้ำแข็งอ่ะค่ะ   (ประมาณว่าแกะจากอวนขึ้นมา ก็เอามาวางขายเลย) 

ที่สำคัญนอกจากความสดแล้ว อย่างที่พิมบอกไปตอนแรก ราคาอาหารทะเลของที่นี่ก็ยังไม่แพงอีกด้วยนะคะ  อย่างกุ้งตัวขนาดที่เห็นในฝ่ามือพิมโลละ 200 เท่านั้นเองค่ะ  ถ้าซื้อแถวบ้านพิมและสดขนาดนี้ อย่างน้อยต้องมีสัก 300 ในมือนะคะ   หรืออย่างกั้งเป็น ๆ  ขนาดที่เห็นในภาพด้านล่าง ก็โลละ 100 บาทเท่านั้นเองอ่ะค่ะ   ส่วนปลาใบปอตัวโต ๆ ราคาโลนึงก็ 150 นะคะ  หรืออย่างปูม้าเป็น ๆ ก็โลละ 300-400-500 บาทตามขนาดตัวอ่ะค่ะ      เพราะงั้นแล้วถ้าใครไปเที่ยวชลบุรี แล้ววันจะกลับหรือวันก่อนกลับ ผ่านแถว ๆ สะพานราชนาวีแหลมแท่นนี่  อย่าลืมจอดแวะซื้ออาหารทะเลกลับไปทำอาหารกินที่บ้านนะคะ  เพราะสดและราคาประหยัดจริง ๆ ค่า  ^_^ 

(แต่ข้อด้อย คือ แทบไม่มีให้เลือก และถ้าสมมติว่าก่อนหน้าเรามีคนมาแวะเหมาไปหมด  ถ้าเราอยากจะได้ เราก็ต้องนั่งเรือประมงชาวบ้านลำถัดไปที่กำลังจะเข้ามานะคะ  แต่ก็ใช้เวลาไม่นานมาก เพราะมีเข้ามาเรื่อย ๆ อ่ะค่ะ) 

จากแหลมแท่น .... หลังจากที่พิมช๊อปปิ้งกุ้งไป  1 โล กั้ง 2 โล และปลาอีโต้ 3 ตัว (ปลาอีโต้จะเอาไปทำแกงส้ม กะทอดราดพริกเย็นนี้ค่า)    จุดหมายถัดไปของพิมก็อยู่ที่ตลาดหนองมน  ซึ่งห่างจากแหลมแท่นไปแค่เพียง 10 กว่านาทีเท่านั้นเองนะคะ 

ตอนแรกเนี่ย พิมไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาตลาดหนองมนนะคะ  เพราะว่าเดี๋ยวนี้เนี่ย ตลาดที่ขายสินค้าเหมือน ๆ กับหนองมน มีเยอะแยะไปหมดแทบจะทุกจุดท่องเที่ยวในชลบุรีเลยอ่ะค่ะ ไม่ว่าจะร้านเล็ก ร้านใหญ่ ร้านขายอย่างเดียว หรือร้านขายของหลายอย่างรวมกัน เรียกว่าขับรถผ่านไปในอาณาเขตบริเวณชลบุรี ยังไงก็เจอนะคะ  

แต่เมื่อหลายปีก่อนสมัยตอนพิมยังเด็ก ๆ เนี่ย  แม่พิมเค้าชอบพาพิมมาบางแสนค่ะ จริง ๆ เรียกได้ว่าเป็นทะเลแห่งเดียวที่แม่เคยพาพิมมานะคะ ^^  (หลังจากนั้นพอพิมโต ก็พาแม่ไปเที่ยวหลายทะเลแทนค่า)   ซึ่งเวลาที่มาบางแสนเนี่ย แทบทุกครั้งแม่พิมก็มักจะต้องแวะหนองมนเสมอ ๆ เพื่อซื้อของฝากโน่นนี่ ไม่ว่าจะเป็นปลาเค็ม หอยแดง  ปูม้า หมึกหวาน ข้าวหลาม หนมจาก กลับไปฝากคนที่บ้านและญาติพี่น้องเสมออ่ะค่ะ   แต่พอวันเวลาผ่านไป จากที่เคยมาบางแสนหนองมนปีละครั้ง  กลายเป็น 3-4 ปีมาครั้ง จนในที่สุดก็ไม่ได้มาเลยอีกนับเป็นสิบปีอ่ะค่ะ

เพราะงั้นแล้วครั้งนี้พิมมีโอกาสได้มาชลบุรี บางแสน ก็ขอแวะตลาดหนองมนเพื่อรำลึกถึงความหวัง และหาของกินอร่อยๆ กลับไปฝากคนที่บ้านพิมสักหน่อยนะคะ 

เมื่อเอ่ยถึงตลาดหนองมน พิมเชื่อว่าหลาย  ๆ คนน่าจะรู้จักตลาดแห่งนี้ดี  เพราะว่าเป็นตลาดที่อยู่คู่เมืองชลบุรีมาหลายสิบปีแล้วอ่ะค่ะ  โดยสินค้าที่ขายอยู่ในตลาดหนองมนเนี่ยก็จะมีทั้งอาหารทะเลสด ๆ อย่างปูม้า  กุ้ง ปลา  มีอาหารทะเลแปรรูปอย่างหอยจ๊อ หมึกสามรส แจงลอน หอยจ๊อ  หมึกแห้ง ปลากุเลาเค็ม ปลาอินทรีเค็ม หอยดอง กั้งดองนำ้ปลา ปลาหวาน  ฯลฯ  แล้วที่สำคัญที่จะไม่พูดถึงซะไม่ได้ ก็คือ ข้าวหลาม และขนมจากนะคะ 

ซึ่งในสมัยนั้นเนี่ย  สมัยตอนพิมมาเที่ยวหนองมนครั้งแรก ๆ  คนขายข้าวหลามหนองมนก็มีอยู่แค่ไม่กี่เจ้าอ่ะค่ะ (โปรดอย่าถามนะคะว่าสมัยนั้นอายุเท่าไหร่ >_<)    แต่พอวันเวลาผ่านไป เมื่อชื่อเสียงของความเป็นหนองมนมีมากขึ้น  คนทำข้าวหลามมาขายที่หนองมนก็เลยมีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ จนครั้งนี้ที่พิมไปหนองมนมา นับดูเฉพาะร้านขายข้าวหลามในหนองมนก็มีมากกว่า 30 เจ้าแล้วอ่ะค่ะ ^^ 

เมื่อพูดถึงข้าวหลามหนองมน ... เพื่อน ๆ อาจจะสงสัยว่าแล้วมีที่มาที่ไปยังไง ถึงได้เป็นข้าวหลามหนองมนอย่างทุกวันนี้เน๊าะคะ   (ต้องมีสักคนอย่างรู้สิน่าาาา ^^) 

คือ สมัยก่อนเนี่ยตอนที่ยังไม่มีการทำข้าวหลามหนองมนขายเป็นเรื่องเป็นเป็นราว  ชาวบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านหนองมน เค้าก็มีอาชีพทำนา (ข้าวเหนียว และข้าวเจ้า) เหมือนชาวบ้านทั่วไปอ่ะค่ะ   พอทำนาได้ข้าวส่วนนึงก็เอาเก็บไว้กิน  แล้วส่วนนึงก็เอาไปขาย ....  ในส่วนที่เก็บไว้กิน พอหมดหน้านา ชาวบ้านเค้าก็จะเอาที่เป็นข้าวเจ้ามาทำอาหารกินตามปกติ  ส่วนข้าวเหนียวบ้างก็เอามาหุงเป็นข้าวเหนียวนึ่ง  บ้างก็เอามาผสมกับน้ำตาลและมะพร้าวทำเป็นข้าวหลามนะคะ   ซึ่งสมัยนั้นก็จะเป็นการทำกินแค่เพียงในบ้านเท่านั้นอ่ะค่ะ

ต่อมาเมื่อมีการจัดงานประจำปีที่ศาลเจ้าหลังหมู่บ้านหนองมน  (ปีไหน พิมไม่ทราบจริง ๆ แต่คาดว่าก็คงหลายสิบปีแล้ว)    จากข้าวหลามที่ทำกินในบ้านเฉย ๆ ก็มีการทำออกมาขายเพื่อให้คนอื่นที่มางานประจำปีที๋ศาลเจ้าได้ลองชิมกันบ้างนะคะ   แล้วต่อมาเมื่อมีการตัดถนนสุขุมวิทผ่านใกล้บริเวณศาลเจ้า  ทำให้มีนักท่องเที่ยวเข้ามาเที่ยวบางแสนมากขึ้น  มีคนแวะเวียนมาชิมข้าวหลามหนองมนมากขึ้น  ก็เกิดร้านค้าขายข้าวหลามที่หนองมน  รวมถึงร้านค้าขายอย่างอื่นเพิ่มมากขึ้น และในที่สุดก็เลยกลายเป็นตลาดหนองมนที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้อ่ะค่ะ 

โดยข้าวหลามที่ขายอยู่ที่ตลาดหนองมนเนี่ย จะแบ่งการเผาออกเป็น 2 แบบ คือ เผาด้วยฟืน (กาบมะพร้าว) ตามวิธีโบราณ กับเผาด้วยแก๊ส ตามวิธีสมัยใหม่นะคะ     ซึ่งทั้งสองแบบจะต่างกันที่กลิ่น อันนึงจะเป็นกลิ่นไม้ไผ่แบบทื่อ ๆ แต่อีกอันจะเป็นกลิ่นไม่ไผ่ผสมกลิ่นฟืนอ่ะค่ะ   โดยเจ้าที่ยังเผาด้วยฟืน ปัจจุบันมีอยู่ 2 เจ้า ก็คือ ข้าวหลามแม่เผื่อ กับแม่นิยม ...... ซึ่งเพื่อนๆ สามารถซื้อทานได้ตามความชอบเลยนะคะ   

(การเผาด้วยฟืน  ต้องใช้พื้นที่เยอะ เกิดควันเยอะถึงเยอะมาก   หากไม่ได้อยู่ในที่โล้งกว้างแล้ว ก็จะไปรบกวนเพื่อนบ้าน  ดังนั้นจึงต้องมีการปรับมาเป็นเผาด้วยแก๊สอ่ะค่ะ) 

นอกจากข้าวหลามหนองมนแล้ว  ของอีกอย่างนึงในตลาดหนองมนที่พิมชอบมากกกกก ก็คือหอยเสียบดองนะคะ 

ตอนสมัยพิมยังเด็ก ๆ ที่พิมเล่าให้ฟังว่าแม่ชอบพาพิมมาบางแสน  เราก็พากันมาขุดหาหอยเสียบเอากลับไปดองนี่แหละค่ะ  ซึ่งในสมัยนั้นเนี่ย หอยเสียบราคาถูกมากกกกก แบบว่าแทบจะไม่มีราคาเลย แล้วก็ยังเยอะมาก นั่งจุ๊มปุ๊กอยู่ริมชายทะเล เอามื้อคุ้ย ๆ ลงไปในทราย แป๊บ ๆ เดียวก็ได้เต็มขวดลิตรแล้วนะคะ   แต่พอมาถึงปัจจุบันนี้่เนี่ย  อาจจะเพราะในสมัยก่อนเราเก็บหอยเสียบกันเยอะเกินไป  ตอนนี้หอยเสียบที่บางแสนเลยหาแทบไม่ได้แล้วค่ะ  นั่งจุ้มปุ๊กสักชั่วโมงนึง จะได้หอยสัก 20 ตัวไหมก็ยังไม่รู้เลยนะคะ - -"  

เพราะนั้นแล้วปัจจุบันหอยเสียบก็เลยราคาสูงมาก  (ตามความรู้สึกพิมนะ)   อย่างตัวเล็กๆ ในกาละมังด้านล่างขวามือสุด ก็ขีดละ 30 บาทแล้วอ่ะค่ะ   ส่วนตัวใหญ่ในกาละมังด้านบน ข้าง ๆ ขวดหอยแมลงภู่ดอง  ราคาแทบจะไม่อยากพูดถึง เพราะปาเข้าไปขีดละ 100 กว่าบาทจ้า T__T  ...... แต่เน๊าะคะ ความอยากกินมันมีมากกว่าเหตุผลและอะไรทั้งสิ้น  T__T   พิมก็เลยจัดการอุดหนุนตัวเล็กมาซะ 2 ขีด และตัวใหญ่ขีดนึง ...... กินคนเดียวสบายใจเลยค่า (ไม่มีคนอื่นเค้ากินด้วย >_<)

สำหรับเพื่อน ๆ คนไหนที่อยากซื้อของกินที่ตลาดหนองมน และตลาดอื่นๆ  โดยเฉพาะของกินที่มีราคาสูง ๆ เนี่ย เพื่อไม่ให้ต้องเสียใจหรือผิดหวัง  พิมขอแนะนำว่าอย่าซื้อสินค้าที่แม่ค้าหยิบใส่ถุงเอาไว้แล้วนะคะ   หรืออย่าซื้อสินค้าที่เราไม่เห็นข้างในถุงอ่ะค่ะ  เช่น พวกปลาอินทรีเค็มที่ห่อกระดาษแล้วใส่ถุงไว้อีกที หรือหมึกสามรสที่คนขายหยิบใส่ถุงเอาไว้แล้วนะคะ  เพราะการที่เราไม่เห็นข้างใน เราก็จะไม่รู้เลยว่าข้างในมันมีอะไรบ้าง  จะดีหรือจะเสีย เพราะนั้นแล้วเลือกซื้อเฉพาะที่แม่ค้าหยิบใส่ถุงให้ใหม่ ๆ จะดีกว่าอ่ะค่ะ

(กะพรุนดองฝาด กินกับน้ำจิ้มถั่ว)

(แจงลอน)

และหลังจากที่พิมเดินช๊อปปิ้งอยู่ที่ตลาดหนองมนชั่วโมงกว่า  ได้หนมจากมา 5 มัด (ฝากข้างบ้าน)  หมึกสามรสครึ่งโล (ฝากน้องชาย)   แจงลอน 10 ไม้  (ฝากแม่)   หอยเสียบดอง 3 ขีด (ของตัวเอง)    กั้งดองครึ่งโล (ของคุณสามี)   ^^    ก็ได้เวลาที่พิมจะต้องไปที่อื่นต่อแล้วนะคะ   ซึ่งที่ๆ พิมตั้งใจจะไปต่อก็เป็นจุดหมายสุดท้ายสำหรับทริปชลบุรีของพิมในครั้งนี้แล้ว   นั่นก็คือ "ศูนย์จักรสานใหญ่ที่สุดในโลก" ที่อยู่ในเขตอำเภอพนัสนิคมอ่ะค่ะ   ^_^ 

แต่เนื่องจากว่าตั้งแต่พิมกินข้าวเช้าที่ร้านป้าอ่อนก๊อกก๊วนไปแล้วเนี่ย พิมก็ยังไม่ได้ทานอะไรเป็นเรื่องเป็นราวอีกเลยนะคะ  T__T  ระหว่างทางที่จะขับรถจากหนองมนไปยังพนัสนิคม พิมก็เลยให้คุณสามีแวะที่ตลาดสดเทศบาลอำเภอบ้านบึงสักหน่อย เพื่อจะหาก๋วยเตี๋ยวหมูบ้านบึงอร่อย ๆ กินอ่ะค่า  

พูดถึงก๋วยเตี๋ยวหมูบ้านบึงแล้ว  จะว่าไปพิมยังไม่เคยได้กินมาก่อนเลยนะคะ  แต่จากที่พิมหาข้อมูลมาเนี่ย (ฟังดูวิชาการมากๆ ^^)  เค้าบอกว่าเป็นก๋วยเตี๋ยวหมูสไตล์ชลบุรีที่ไม่มีที่ไหนเหมือนอ่ะค่ะ   

ก๋วยเตี๋ยวหมูบ้านบึงแตกต่างจากก๋วยเตี๋ยวหมูทั่วไป เริ่มตั้งแต่ในส่วนของน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวที่เค้าจะใส่พวกหมึกแห้งกุ้งแห้งลงไปต้มกับกระดูกหมูด้วยนะคะ   ทำให้นอกจากน้ำซุปจะมีรสหวานจากกระดูกหมูแล้ว ก็ยังมีรสหวานและมีความหอมจากกุ้งแห้งกับหมึกแห้งอีกด้วยอ่ะค่ะ  ซึ่งเจ้าสองอย่างนี่แหละที่ทำให้น้ำซุปของก๋วยเตี๋ยวหมูบ้านบึงมีความกลมกล่อมและกลิ่นหอมเป็นเอกลัษณ์ที่สุดเลยนะคะ  

และนอกจากน้ำซุปแล้ว ในส่วนของเครื่องที่ใส่ ถ้าไม่นับหมูบะช่อ ฮื่อก๊วย  หมูต้มหั่นชิ้นบาง ๆ แล้ว  เค้าก็จะมีการเพิ่มกุ้งแห้ง และหมึกแห้งฉีกฝอยโรยหน้าด้วยอ่ะค่ะ ... เรียกว่าพอได้กินไป 1 ชามแล้ว ถึงกับต้องสั่งอีกชามมารอเลยอ่ะค่า  

โดยร้านที่ขายก๋วยเตี๋ยวหมูบ้านบึงในเขตอำเภอบ้านบึง ชลบุรีเนี่ย ก็มีอยู่นับเป็นสิบ ๆ ร้านเลยอ่ะค่ะ  แต่ร้านที่พิมเคยเห็นคนไปกินแล้วเอามารีวิวบ่อย ๆ ก็คือร้านที่อยู่ในซอยข้างธนาคารกรุงไทย สาขาบ้านบึงนะคะ  แต่เผอิญว่าวันที่พิมไป ร้านนี้เค้าหมดตั้งแต่บ่ายโมง  >_<   ในขณะที่พิมไปถึงตอนเกือบบ่าย 3 โมง ก็เลยอดกินไปตามระเบียบจ้า 

แล้วแอบเม้าท์นิดนึง ตอนที่รู้ว่าร้านเค้าปิดนี่เคว้งเลยนะคะ  แบบว่าแล้วพิมจะไปกินก๋วยเตี๋ยวบ้านบึงเจ้าไหนดีล่ะเนี่ย เพราะมันมีหลายเจ้าเหลือเกิน   ก็เลยเดินไปถามอาม่าร้านขายอะไหล่ยนต์ที่อยู่ใกล้ ๆ กับธนาคารกรุงไทย ว่ามีร้านที่ขายก๋วยเตี๋ยวบ้านบึงอร่อย ๆ ร้านอื่นอีกไหม  อาม่าก็บอกว่า นี่เลย...  ลื้อต้องไปร้านนี้เลย ที่อยู่ใกล้ๆ กับศาลเจ้าเซียนซื่อไท้ ฝั่งตลาดสด   รับรองอร่อย เพราะอั๊วะก็กำลังจะปิดร้าน และไปกินที่ร้านนี้เหมือนกันอ่ะ ....... ก็เลยเป็นที่มาของก๋วยเตี๋ยวบ้านบึงในวันนี้แหละค่า 

(ราคาชามละ 40-50 บาท) 

จากก๋วยเตี๋ยวบ้านบึง จุดหมายสุดท้ายที่พิมจะแวะไปเที่ยวในวันนี้ ก็คือ ศูนย์จักสานใหญ่ที่สุดในโลก  ที่อยู่ในอำเภอพนัสนิค จังหวัดชลบุรีอ่ะค่ะ   ^_^ 

หลายคนอาจจะสงสัยว่าเอ๊ะ !! ทำไมศูนย์จักสานที่ใหญ่ที่สุดในโลก ถึงมาอยู่ที่อำเภอพนัสนิคมได้นะคะ 

คือเมื่อก่อนนี้เนี่ย ตอนที่เกิดชุมชนขึ้นมาใหม่ๆ ชาวบ้านที่มาอยู่ที่อำเภอพนัสนิคม เป็นชาวลาวที่อพยพมาจากประเทศลาว ซึ่งเป็นเมืองขึ้นของไทยในสมัยนั้นนะคะ แล้วด้วยความที่ความรู้และความสามารถด้านการจักสาน เป็นของที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษของชาวลาวควบคู่กับอาชีพทำนา (ตอนนั้นน่าจะเรียกได้ว่าเป็นชาวไทยแล้ว) พอหมดหน้านา มีเวลาว่าง ก็เลยมีการทำเครื่องจักสานต่างๆ ขึ้นมาเพื่อเอาไว้ใช้ในครัวเรือนอ่ะค่ะ

แต่ต่อมา เมื่อเข้าสู่ยุคของการแลกเปลี่ยนสินค้ากัน ชาวบ้านเค้าก็จะเอาเครื่องจักสานซึ่งเป็นผลผลิตของบ้านตัวเอง ไปแลกกับข้าวของต่าง ๆ จากหมู่บ้านอื่นบ้างนะคะ จนในที่สุดจากการแลกเปลี่ยนก็เลยกลายเป็นการซื้อขายแทนอ่ะค่ะ

โดยในช่วงประมาณปี 2520 เป็นยุคที่สินค้าจักสานของพนัสนิคมมีความเฟื่องฟูมากๆ  นะคะ  เพราะมีการส่งออกไปขายที่ต่างประเทศ ไม่ว่าจะในยุโรป อเมริกา มากมายเลยอ่ะค่ะ   ทำให้งานจักสานของอำเภอพนัสนิคม เป็นที่รู้จักของตลาดโลก  จากเดิมที่มีไว้ใช้แค่ในครัวเรือนเท่านั้นนะคะ

โดยสินค้าจักสานที่มีขายในหมู่บ้านจักสานพนัสนิคมเนี่ย ก็มีมากมายหลายแบบเลยอ่ะค่ะ ไม่ว่าจะเป็นแบบที่ใช้ดักจับสัตว์น้ำ อย่าง ลอบ ไซ กระจู้   หรือแบบที่ใช้ในครัวเรือน อย่างกระด้ง กระจาด ตระกร้า กระบุง กระเชอ กระเช้า ชะลอม เข่ง ปุ้งกี๋  เก้าอี้ เปล ฝาชี หรือกรงนกนะคะ 

และก็จะมีแบบที่เป็นจักสานชิ้นเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ชนิดที่เอาไว้ไปใส่ของชำร่วย ของที่ระลึก จำพวกกระด้ง กระจาด ผอบไม้ไผ่ แจกันอันจิ๋ว ๆ    อีกด้วยอ่ะค่ะ  

ที่สำคัญคือ ราคาไม่แพงนะคะ  อย่างของจิ๋ว ๆ ในภาพด้านบน ชิ้นละประมาณ 10-20 บาท กระจาดกระด้งใบในภาพด้านบน ๆ ราคาก็หลักร้อยกว่าบาท  หรือฝาชีสวย ๆ ราคาเริ่มต้นก็ 200 กว่าบาทเท่านั้นเองอ่ะค่ะ  เรียกว่าสวย คุณภาพดี และราคาถูกเลยอ่ะค่ะ  เพราะงั้นแล้วถ้าเพื่อนๆ  ผ่านมาแถวพนัสนิคม แล้วไม่รู้ว่าจะซื้อของขวัญของฝากอะไรกลับไปฝากคนที่บ้านดี พิมแนะนำเครื่องจักสานที่พนัสนิคมนี่เลยนะคะ ^^ 

จากร้านขายเครื่องจักรสาน  เหลือบดูเวลาปาเข้าไป 5 โมงเย็นกว่า ๆ เพราะงั้นจุดหมายถัดไปของพิมก็คือบ้านแล้วอ่ะค่ะ   ซึ่งจากพนัสไปถึงบ้านพิมเนี่ยก็ใช้เวลาแค่ชั่วโมงกว่าๆ  พิมคงไม่ได้แวะไหนแม้แต่ปั๊มน้ำมัน ^^   เพราะงั้นแล้วพิมก็ขอจบทริปชลบุรี 2 วัน 1 คืนไว้ตรงนี้เลยนะคะ   ตัวพิมเองไม่ใช่คนพื้นที่ แต่จากการที่ได้มาเที่ยวชลบุรีในทริปนี้ 2 วัน (และมาเที่ยวในครั้งอื่น ๆ อีกด้วย)  พิมรู้สึกว่าชลบุรีเป็นจังหวัดที่น่ามาเที่ยวมากค่ะ  ทั้งเดินทางไม่ไกล ทั้งอาหารอร่อย และทั้งสถานที่เที่ยวก็หลากหลาย  เพราะงั้นแล้วถ้าวันว่างครั้งหน้า เพื่อนๆ  ไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวไหนดี  พิมแนะนำชลบุรีเลยนะคะ  และที่สำคัญมาแล้ว ก็อย่าลืมแวะไปชิมปลาคก อาหารพื้นถิ่นจังหวัดชลบุรีด้วยจ้า  ..... แล้วพบกับพิมใหม่ในทริปถัดไปนะคะ ส่วนทริปนี้ พิมขอไปกินข้าวหลามหนองมนและหอยดองที่ซื้อมาก่อนล่ะค่า ^_^